#น้ำใจในเมืองใหญ่


เมื่อเช้าตอนที่นั่งรถพยาบาลมา รู้ตัวอยู่แล้วว่าเป็นเช้าวันจันทร์ ซึ่งรถติดมากกกกก และมีรับปริญญากันด้วย คิดในใจเหมือนกันว่ารถติดแน่นอน เลยทำให้ไม่ค่อยอยากจะใส่ใจกับจราจรตอนเช้าสักเท่าไหร่ และด้วยการกดมือถือและความเร็วของรถพยาบาลทำให้ได้มองทางถนนเลยช่วงแรก โหว กลัวจะแย่...


แต่มีช่วงหนึ่งที่ละสายตาจากมือถือมาเช็คสภาพการจราจรตอนเช้า ก็เห็นรถคราคร่ำเต็มไปหมด นึกในใจว่า "โอ้โหวววว อันยองมนุษย์กรุงเทพทั้งหลาย ซารางเฮนะทู๊กกกโคนนนนน" พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ มองบนกันไป ช่วงนั้นแหละ ที่พึ่งสังเกตุว่า ตลอดทางมีบิ๊กไบค์แดงคันนึงพยายามเบียดแซงมาตลอด แซงแล้วปาดซ้ายปาดขวาด้วยนะ แอบด่าในใจเหมือนกันนะว่า "ถ้ามึงจะรีบขนาดนี้ไม่มาตั้งแต่เมื่อวานเลยละ!" คิดจริงๆ นะ คิดไปแล้วด้วย

ระหว่างนั้นก็ก้มๆ มองๆ ไม่ได้สังเกตุจริงจัง จนพบอุบัติเหตุระหว่างทาง รถพยาบาลของ รพ. ที่มาด้วยหยุดคุยกับกู้ภัยแปบนึง ก็แอบคิดในใจว่า ทำไมบิ๊กไบค์คันนั้นถึงจอดรอข้างทางล่ะ? หรือจะโมโหที่ปาดกับรถพยาบาล จะจอดเอาเรื่อง!!? แล้วก็คิดไปอีกต่างๆ นาๆ (นี่ไม่กี่นาทีนะ คิดได้ในหัวเป็นร้อยเรื่องเลย ร้ายๆทั้งนั้น) คราวนี้เลยตั้งใจว่า เอาว่ะ! ลองรอดูสิว่าเขาต้องการอะไรกันแน่

วินาทีที่รถพยาบาลเคลื่อนตัวเดินทางต่อ ทำให้ต้าถึงบางอ้อทันทีว่า บิ๊กไบค์คันนี้ไม่ได้มีปัญหาอะไร...ไม่ได้จะกวนตีน...หรือคิดร้ายอะไรแบบที่เราเข้าใจ ตรงกันข้าม...เขาช่วยเคลียร์ทางให้รถพยาบาลที่เรานั่งมาต่างหาก... เขาถึงได้ปาดแซงขึ้นมา และปาดซ้ายไปกันรถเลนข้างๆ ให้ ช่วงที่รถติดๆ ก็ขับเข้าไประหว่างเลน และทำมือเหมือนผลักออกข้างตัว เป็นสัญญาณให้คันที่เขาแซงมารู้ว่าหลบหน่อย ขอทางหน่อย ขอให้รถพยาบาลผ่านหน่อย

ตอนนั้น อยู่ดีๆ ก็น้ำตาเอ่อขึ้นมาในตาเหมือนกัน พยายามตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมเราถึงได้รู้สึกแบบนี้? รู้สึกผิดที่คิดไม่ดีกับเขา? หรือรู้สึกขอบคุณเขา ที่เขาช่วยเหลือเรา? ....เอาจริงๆ ก็คงผสมปนเปกันนั้นแหละ แต่ที่รู้สึกแน่ๆ คือ รู้สึกขอบคุณพระเจ้ามากๆ ที่ยังพิสูจน์ให้เราเห็นว่าโลกนี้ยังมีคนดีๆ หลงเหลือวิ่งหัวอยู่ถนนและโลกที่แสนวุ่นวายแห่งนี้ สติดึงไม่ทันตอนนั้น อยากขอบคุณไม่รู้จะทำไงดี จะเปิดหน้าต่างหรือ?...จะได้ยินไหม? หรือจอดรถลงไปขอบคุณ...ก็เกินไป ในสติยังพอมี ก็เลยรีบถ่ายรูปไว้ใหญ่เลย กดแชะๆๆๆๆ

ต้าถามตัวเองเลยในทันทีว่า เราเคยช่วยเหลือใครแบบที่คิดว่าอยากช่วย และยินดีช่วยแบบนี้บ้างไหม ในฐานะผู้รับสำหรับต้าครั้งนี้มันยิ่งใหญ่มากจริงๆ แม้เขาอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย เป็นน้ำใจเล็กที่เขาอยากแบ่งปันให้คนอื่น หรือคิดแบบชั่วๆ เลยว่า ยังไงก็ผ่านทางนี้อยู่แล้วก็เคลียร์ๆ ทางให้ผ่านๆ ไป....หรือป่าว? อันนี้ต้าก็ไม่สามารถเดาได้ว่าคิดอย่างไร จริงๆ เขาชื่ออะไร? ชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไรต้ายังไม่รู้เลย ป้ายทะเบียนยังไม่ห็นด้วยซ้ำ

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น